در مردادماه سال ۱۳۶۷، خمینی ظاهراً به بهانه عملیاتی نظامی که از سوی مجاهدین صورت گرفته بود، فتوای قتل هزاران زندانی سیاسی را صادر کرد و عملاً این حکم جنایتکارانه از ساعات پایانی روز پنجم مرداد ماه همان سال به اجرا درآمد و تا ۲۳ شهریور ماه ادامه داشت . شواهد بدست آمده و قابل استنادی حکایت از این دارند که برنامه کشتار وسیع زندانیان سیاسی، بسیار پیشتر از آغاز حمله مجاهدین طرح ریزی شده و آماده اجرا بوده است.
این زندانیان سیاسی کسانی بودند که در حال گذراندن دوره محکومیت خود بوده و یا حتی آنرا گذرانده بودند. اینها مبارزینی بودند که سران رژیم بر این باور بودند اگر آزاد شوند میتوانند در هر برآمد توده ای به صورت سازماندهان با اعتبار توده ای درآمده و کلیت رژیم را به خطر اندازند، از اینرو دست پیش انداختند تا قبل از شکل گیری هرگونه اعتراضی با کشتار از زندانیان بیدفاع، بخشی از كسان تأثیرگذار بر جامعه را نابود و کل جامعه را مرعوب و ساکت نمایند.
بر بستر چنین محاسباتی، خمینی فتوای قتل عام زندانیان را می دهد و از جنایتکاران گوش به فرمان اش می خواهد تا هزاران زندانی سیاسی اعم از مجاهد و کمونیست و هر مخالف و حتی مردم عادی معترض را از دم تیغ بگذرانند.
خمینی در فتوای قتل زندانیان اشاره کرده بود: ''کسانی که در زندان های سراسر کشور بر سر موضع نفاق خود پافشاری کرده و می کنند محارب و محکوم به اعدام می باشند.''خمینی همزمان كومیسیونی از ٣ تن از آخوندهاي دم دست خود، نيري اشراقي و اردبيلي را مامور اجراي اين فتواي جنايتكارانه نمود.
No comments:
Post a Comment