این روزها که دوباره مردم را سرگرم انتخاب بین بد و بدتر کرده اند اصلا دل و دماغ نوشتن ندارم. دوست دارم دور بنشینم و فقط تماشاگر این بازی باشم. دوست ندارم مردم را ملامت کنم. شاید نمی توانم آنها را درک کنم. شاید آنها چاره ای ندارند جز تن در دادن به این سرنوشت غم انگیز.
ضرب المثلی عربی میگوید: کسی که در حال غرق شدن است دستش را به سمت هر علف و بوته ای که کنار گودال باشد دراز میکند و به آن متمسک میشود شاید بتواند از غرق شدن رهایی یابد. اما آن بوته ها و علف های کنار گودال بی ریشه اند و نمی توانند کسی را نجات دهند.
حکایت هیجانات بیهوده این ملت شبیه چنگ زدن همان غریق است به خار و خاشاک لبه گودال. چشم امیدشان را به چه کسانی دوخته اند! به کروبی؟ به موسوی؟
آیا اینها میخواهند ملت را نجات دهند؟ این دو نفر از هر ده کلمه ای که میگویند چهارتایش «آرمان های امام راحل» است و هفت تایش «رهنمودهای مقام رهبری».
اینها چگونه میخواهند تغییری را ایجاد کنند؟
حوصله و حافظه قوی ای میخواهد تا حوادث سال های شصت تا شصت و هفت را بازنویسی کرد و نقش این آقایان اصلاح طلبان را در حذف نیروهای مخالف برای نوجوانان بازگو کرد.
همین آقای موسوی در زمان درگیری بنی صدر با حزب جمهوری اسلامی از کسانی بود که آتش بیار معرکه بود و در کله پا کردن بنی صدر که حاضر به حرف شنویی و باج دهی به علما و سران حزب جمهوری اسلامی نبود نقش مهمی داشت. ملت ما آنروزها را فراموش کرده اند. حذف بنی صدر و کابینه لیبرالش زمینه را برای برخورد با دیگر گروههای مخالف فراهم کرد.
آن روزها این آقایان در کدام جبهه موضع گرفته بودند؟ در جبهه جوانان پرشور طرفدار بنی صدر یا در جبهه حزب جمهوری اسلامی؟
همین آقای کروبی که این روزها اینقدر نطق های آتشین میکند از مخالفین سرسخت بازرگان و بعدا بنی صدر بود. تازه این که چیزی نیست.
زمانی که آقای خامنه ای تازه رهبر شده بود و آقای کروبی رئیس مجلس بود. یکروز نماینده کرج از تریبون مجلس یک نطق چند دقیقه ای علیه آقای خامنه ای ایراد کرد و هشدارهایی داد. (اسم نماینده کرج را اصلا یادم نیست.) این آقای کروبی فردای آن روزبه طرفداری از آقای خامنه ای چنان نطق آتشینی علیه آن نماینده بدبخت کرد که بقیه نمایندگان هم علیه او تحریک شدند و سرانجام او را برای همیشه از مجلس اخراج کردند.
حالا این آقا با آن سابقه اش آمده شده طرفدار آزادی بیان!!
ضرب المثلی عربی میگوید: کسی که در حال غرق شدن است دستش را به سمت هر علف و بوته ای که کنار گودال باشد دراز میکند و به آن متمسک میشود شاید بتواند از غرق شدن رهایی یابد. اما آن بوته ها و علف های کنار گودال بی ریشه اند و نمی توانند کسی را نجات دهند.
حکایت هیجانات بیهوده این ملت شبیه چنگ زدن همان غریق است به خار و خاشاک لبه گودال. چشم امیدشان را به چه کسانی دوخته اند! به کروبی؟ به موسوی؟
آیا اینها میخواهند ملت را نجات دهند؟ این دو نفر از هر ده کلمه ای که میگویند چهارتایش «آرمان های امام راحل» است و هفت تایش «رهنمودهای مقام رهبری».
اینها چگونه میخواهند تغییری را ایجاد کنند؟
حوصله و حافظه قوی ای میخواهد تا حوادث سال های شصت تا شصت و هفت را بازنویسی کرد و نقش این آقایان اصلاح طلبان را در حذف نیروهای مخالف برای نوجوانان بازگو کرد.
همین آقای موسوی در زمان درگیری بنی صدر با حزب جمهوری اسلامی از کسانی بود که آتش بیار معرکه بود و در کله پا کردن بنی صدر که حاضر به حرف شنویی و باج دهی به علما و سران حزب جمهوری اسلامی نبود نقش مهمی داشت. ملت ما آنروزها را فراموش کرده اند. حذف بنی صدر و کابینه لیبرالش زمینه را برای برخورد با دیگر گروههای مخالف فراهم کرد.
آن روزها این آقایان در کدام جبهه موضع گرفته بودند؟ در جبهه جوانان پرشور طرفدار بنی صدر یا در جبهه حزب جمهوری اسلامی؟
همین آقای کروبی که این روزها اینقدر نطق های آتشین میکند از مخالفین سرسخت بازرگان و بعدا بنی صدر بود. تازه این که چیزی نیست.
زمانی که آقای خامنه ای تازه رهبر شده بود و آقای کروبی رئیس مجلس بود. یکروز نماینده کرج از تریبون مجلس یک نطق چند دقیقه ای علیه آقای خامنه ای ایراد کرد و هشدارهایی داد. (اسم نماینده کرج را اصلا یادم نیست.) این آقای کروبی فردای آن روزبه طرفداری از آقای خامنه ای چنان نطق آتشینی علیه آن نماینده بدبخت کرد که بقیه نمایندگان هم علیه او تحریک شدند و سرانجام او را برای همیشه از مجلس اخراج کردند.
حالا این آقا با آن سابقه اش آمده شده طرفدار آزادی بیان!!
No comments:
Post a Comment